Name It Badkleding

Ik rijd nog twee keer rond het dorp en sla de goede weg in die de goede niet blijkt te zijn (strandtuniek). Een mevrouw die bij een huis staat verteld me dat ik weer naar Heerhugowaard onderweg ben… Ach, terug maar weer. Ik fiets een lange weg af terwijl het begint te regenen

Op een kruising bel ik aan bij een verwaarloosd huis en vraag de weg aan een half dronken meneer die een kegel verspreid. Dronken mensen spreken altijd de waarheid nietwaar? Dus ga ik de kant uit die hij me wees. Renée ben ik niet meer tegen gekomen! Even na zeven uur in de vooravond ben ik weer bij het huisje achter de dijk.

Morgen dan maar naar het museum? Misschien…!! Annemiek. Woensdagmorgen half negen. strandtuniek. Slecht geslapen vannacht……. Samir belde nog tegen middernacht. De tijd in Amerika is zes uur vroeger dan hier, dus was het bij hem 18.00 uur. Een blij kind aan de telefoon. Het “kind” is bijna dertig maar blijft mijn kind de rest van mijn leven

Nou ja met moeders die van hun kinderen houden… Mijn moeder heeft nooit van me gehouden zoals ze vertelde vanaf mijn vroegste jeugd. Dus ben ik niemands kind… Ik had nooit geboren mogen worden. Mijn “lover” de woensdagvriend (dertien jaar ouder) noemt me “kind”. En zo voel ik me ook bij hem… Een kindvrouwtje met een Rubenslijf of zoiets...

Wellness Badkleding Donderdag

In de nacht denk ik aan mijn kind van klein naar groot - strandtuniek. Het kind dat altijd weer kleding wilde met New York erop. Nu is hij in Amerika en hoopt er te blijven. Hij voelt zich daar gelukkig en hoopt als werknemer aangenomen te worden bij de Universiteit in Albany

Zijn kansen zijn groot vertelde Samir. Ik ken zijn steeds weer terugkerende terug vallen, de reden blijven onduidelijk. Vakantiedag zes begin ik wat dizzy. een ontbijtje en smeer een boterham voor onderweg. Vandaag ga ik terug naar Graft-de Rijp - strandtuniek. Het museum is open om 13.00 uur. Om elf uur wil ik in de beeldentuin zijn van Nic Jonk te Grootschermer

Ze liggen op een eiland en ik vraag me af hoe ze er een kruiwagen met mest overheen krijgen. Ik zou zo met mijn schele ogen de plomp inflikkeren. Toch een leuk gevoel “Robinson” spelen. Bij de beeldentuin aangekomen is de entree en kassa in een supergroot museum. De museumkaart is niet geldig omdat er geen subsidie wordt gegeven.

Vader de beeldhouwer en moeder die eenvoudige gedichten schrijft. Het is een familiebedrijf. De kinderen geven boeken uit en exploiteren de beeldentuin en het museum als nagedachtenis aan vader. strandtuniek. Greet de moeder leeft nog begrijp ik. Vader Nic schilderde naast het beeldhouwen en moeder zette gedichten onder zijn werk. Kopie is te koop zie ik

Spapuur Tilburg Badkleding

Mooie gedichtjes in boekvorm en twijfel… zal ik er eentje kopen? Maar even uitstellen. Kan later op de ochtend nog. Met ontroering bekijk ik de expositie en lees de pijn over de weggevallen man en vader. In een apart gedeelte van het museum is er een expositie van Corneille waar ik eigenlijk voor kwam……Het bekende werk van hem COBRA zo herkenbaar.

De eenvoud trekt me het meest aan. Het zou haast door kinderen geschilderd kunnen zijn. Ik wordt met rust gelaten en laat de sfeer op me inwerken. Dit is puur genieten! Dan komt de beeldentuin aan de beurt. strandtuniek. Ik heb niet zoveel met beelden maar vind de mooie ronde vormen en de kleur wel mooi

Het verzacht… Helemaal stil gevallen bedank ik de zoon van Nic en stap op de fiets. Iets verder is een cafetaria waar ik koffie drink. Er is appeltaart met weer een toef troepslagroom uit de spuitbus……..Ik wordt er opeens kwaad om. Al die zooi die mensen maar verkopen onder de naam eigen gebakken en de kwaliteit uit grootmoeders tijd suggereren.

De taart is oudbakken zegt ze fluisterend. strandtuniek. We praten over een tuintentoonstelling waar ze onlangs was en laat me een folder zien over nieuwe soorten hortensia’s. Ze wil de hare een blauwe kleur geven en moeten er zeker acht roestige spijkers per struik in de grond plus drie maanden lang een keer per maand aluinpoeder

Ze vertelt over haar werk en dat ze sinds kort samen woont. Haar ogen schitteren als ze over “hem” praat. In het seizoen werkt ze zes dagen per week van 10 tot 23.00 uur. Haar vriend werkt in de landbouw en zit in die tijd in het hooiseizoen. Ze zien elkaar alleen ‘s nachts en als ze niet te moe zijn vertellen ze in bed hoe de dag was… Ach, hoe romantisch.

Badkledingdagen

Met de museumkaart kom ik gratis binnen en een mevrouw vertelt wat ik al op het aanplakbiljet las (strandtuniek). Er is een kluisje waar mijn tas en jas in kan en ik mag er fotograferen zegt ze nog… Het museum valt erg tegen moet ik zeggen vooral omdat de vrouw me steeds naloopt en vertelt wat het voor moet stellen

Er is een ruimte die me meer aanspreekt. Het is een kantoor van een reder uit vroeger tijden. De mensen van dit land van water leefden in vroeger tijden van de haringvisserij en de walvisvaart (strandtuniek). Er waren touwslagerijen en vaak brak er brand uit in de hennep opslag. Hele dorpen branden af omdat de huizen overwegend van hout waren

Te weinig naar mijn mening. Teleurgesteld verlaat ik het museum en besluit ergens verplicht koffie te gaan drinken omdat het begint te plensregenen. Een mooi oud geveltje daar verwacht ik een restaurantje met oud interieur. Tot mijn verbazing zit er een cafetaria/frituur in met grote vitrines en lange prijslijsten boven de friet bak.

Het kind achter de toonbank heeft een navelpiercing en een te klein truitje aan…. strandtuniek.ach je wil je handel tonen als je zestien bent nietwaar? Hoge borstjes en een plat buikje dansen boven en onder het truitje uit. Volgens mij slaapt ze onder de zonnehemel. De kok die meer rond de vitrine hangt dan in de keuken, kan zijn handen niet van het kind afhouden zie ik

C&a Badkleding

Hij zou haar vader kunnen zijn en ik trek mijn wenkbrauwen op als zijn ogen de mijne kruisen en ik direct daarna naar zijn handen kijk die het blote heupje strelen…Hij laat me uiteraard lang wachten en het geroosterd brood valt ook nog op de grond. strandtuniek. Moet hij weer even nieuw halen……ocharm

De gril is misschien wel stuk. Mijn gedachten gaan terug naar de tijd toen ik nog bij Van Hecke Catering werkte. Ik serveerde en kookte samen met de cateringmanager. Elke dag hadden we wel eten over dat werd ingevroren. Aan het einde van de week op vrijdag gooiden we alles bij elkaar.

Water erbij en dan proeven hoe het smaakte…….wat moest er nog bij het brouwsel? Leek het al op soep? Waren er aardappels over dan werd het gebonden soep (strandtuniek). Aan het eind van het kookproces moest een naam worden gevonden. Op het menu bord schreef ik eens “Argentijnse vrachtrijders soep”. Het was stevige kost met o.a

De soep was een geweldig succes en iedereen vroeg wanneer die weer op het menu zou staan. Uiteindelijk moesten we de weekmenu’s achterhalen en daar een gemiddelde van nemen.... We kregen het juiste recept nooit meer bij elkaar gehusseld. De kok van deze cafetaria zal ook wel wat gemixt hebben.

Weer op de fiets besluit ik nog een tijd door de polder te freewheelen - strandtuniek. Het weer klaart op en ik vind later bij een bank aan de onderdijk een beschut plekje voor mijn boterham en de thermos… In de luwte is het zelfs warm. De beeldentuin en het bijbehorende museum was het mooiste van de dag

Badkleding Sauna Vrijdag

Johan zijn auto staat aan de dijk (strandtuniek). Die komt wel erg vaak klussen!! Nog even en hij begint over zijn vrouw waar hij niets meer aan heeft (strandtuniek). Ik doe of ik de auto niet heb gezien en ga eten koken… Even later klopt hij aan en vertelt dat hij reparatie werkzaamheden deed op de zolder van het museumgedeelte van het huis